Papużka Falista

Papużka falista (Melopsittacus undulatus) – mały ptak z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący głównie południowe rejony Australii. Żyje w dużych stadach prowadząc wędrowny tryb życia. Od 1840 roku jest hodowana w Europie jako ptak ozdobny. Od tego czasu wyselekcjonowano szereg barwnych odmian.

Opis gatunku

W naturze dominuje barwa zielona. Spód ciała ubarwiony jednolicie zielono, wierzch prążkowany żółto i czarno. Przednia część głowy u dorosłych jest żółta, u młodych (do 3-4. miesiąca życia) - w czarno-żółte prążki. Na policzkach ciemnopurpurowe łatki, na podgardlu czarne plamki. Ogon rozkładany wachlarzowato, z długimi sterówkami na środku, zielonkawoniebieski lub zielonkawopurpurowy. Na zewnętrznych sterówkach żółta przepaska. Skrzydła prążkowane, zielono-czarne. Nogi szaroniebieskie, czteropalczaste zakończone ostrymi pazurami. Dziób mały, o barwie brązowo-żółto-pomarańczowej. Kolor woskówki różni się w zależności od płci: u samców jest ona niebieska lub błękitna, u samic beżowa lub beżowo-szara (u samic nielęgowych bledsza), z kolei u młodych obojga płci - różowa (u samczyków częściej fioletowa).

Głównym pożywieniem są nasiona traw.

Skrzydła są przystosowane do dość długiego lotu (w naturze).

Historia

Pierwszy egzemplarz papużki falistej - wypchany - w Europie pokazano w 1831 r. w angielskim Museum of the London Linnean Society. Pierwszą parę żywych ptaków przywiózł do Anglii 9 lat później znany ornitolog John Gould. Wraz z żoną wędrował przez rok po bezdrożach Australii, zbierając materiały do książki pt. Ptaki Australii (wydanej w 1851 r.). Gould przekazał parkę papużek swemu szwagrowi, Charlesowi Coxeni, któremu udało się rozmnożyć te ptaki; były one pierwszymi papużkami falistymi, urodzonymi w Europie.

Rosnąca popularność papużek doprowadziła do masowego odławiania ich z naturalnego środowiska i eksport na wielką skalę. W tym czasie we Francji zamawiano co roku ok. 100 tys. par. Statki przypływające do Anglii przywoziły coraz większe ilości tych ptaków. W czasie morskiego transportu ginęła część ptaków, co przyczyniło się w latach późniejszych do zakazu wywozu papużek z Australii.

Przy tak licznych hodowlach w Europie zaczęły się pojawiać mutacje barwne papużek, doceniane przez hodowców i miłośników tych ptaków.

Hodowla

Papużki hodowlane bardzo łatwo się oswajają. Ptaki te są ptakami mimetycznymi, tzn. mają zdolność naśladowania mowy człowieka, gwizdu czy melodyjek. Trzyma się je dwie lub kilka, gdyż są to zwierzęta stadne.

Najczęstszą ich chorobą jest świerzb, objawiający się żółtymi, białymi lub biało-szarymi naroślami na woskówce, skórze wokół oczu lub nogach. Pod lupą narośle wyglądają jak malutkie kanaliki.

Mutacje

W naturze dominuje kolor zielony, ale papużki hodowlane występują w wielu mutacjach kolorystycznych. W prawie wszystkich mutacjach pod dziobem występują dwie czarne kropki (czasem jest ich więcej) oraz ciemnoniebieskie "łezki" pod oczyma.

Naturalna (Standardowa)

Głowa żółta w czarne, wyraźne falki. Tułów zielony, skrzydła najczęściej żółte z czarnymi falkami i czarnymi końcówkami lotek. Ogon długi, żółto-zielony, z granatowymi sterówkami, które "błyszczą" na zielono.

Lutino

Osobniki o żółtym upierzeniu, bez rysunku fal na grzbiecie, mające czarne lub czerwone oczy.

Opalowa zielona

Papużka bardzo podobna do naturalnej, ale ciemniejsza, o mniej intensywnych kolorach. Falki na głowie mniej wyraźne. Skrzydła żółto-zielone, z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcach.

Niebieska

Głowa biała z bardzo wyraźnymi czarnymi falkami, tułów jasnoniebieski. Skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon biało-niebieski z granatowymi najdłuższymi sterówkami.

Opalowa niebieska

Podobna do niebieskiej, ale ma mniej wyraźne falki i jest mniej intensywnie ubarwiona. Tułów niebieski, głowa i skrzydła białe z wyraźnymi, czarnymi falkami. Na skrzydła lekko nachodzi kolor niebieski. Ogon niebiesko-biały z granatowymi najdłuższymi sterówkami.

Paraniebieska

Głowa żółta, falki mniej wyraźne niż mutacja niebieska. Tułów niebieski. Skrzydła żółte z czarnymi falkami i czarnymi lotkami. Ogon żółto-niebieski z ciemnoniebieskimi najdłuższymi sterówkami.

Fioletowa

Głowa biała, z mocnymi, czarnymi falkami. Tułów niebieskofioletowy. Skrzydła tej mutacji są białe z lekko czarnymi falkami i czarnymi lotkami na końcu skrzydeł.

Płowa

Nazywa się tak papużki, mające czerwonobrązowy rysunek na grzbiecie i czerwone oczy.

Albinos

Ptak jest cały biały, łapki ma jaśniutkie - różowe. Dziób także jest jasny (często pomarańczowy). Oczy mają barwę czerwoną.

Szek (Arlekin)

Jest to papuga w "łatki". Może to być także papuga cała żółta lub biała, ale z czarnymi oczami.

Klaudia i Wika

Chomik dżungarski

Chomik dżungarski (Phodopus sungorus) – gatunek karłowatego chomika, nadający się do hodowania w domu.

Środowisko życia i występowanie

Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej. W poszukiwaniu pożywienia może wędrować na obrzeża lasów. W niesprzyjających warunkach zapada w sen zimowy (hibernację) lub sen letni (estywację).

Wygląd

Chomik dżungarski, podobnie jak chiński, ma na grzbiecie pręgę. Kształt jego ciała jest jednak wyraźnie odmienny – bardziej zaokrąglony. Długość ciała to średnio 9 cm. Samiec ma długość około 10 cm, a samica 7 cm. Bardzo krótki ogon i łapy są prawie niewidoczne. U chomików karłowatych gruczoł zapachowy położony jest pośrodku brzucha. Ciężar ciała wynosi 30–40 g. Wyróżnia się czarną pręgą od czoła po ogon.

Ubarwienie

Latem kolor chomika dżungarskiego jest na grzbiecie szary, na brzuchu biały. Na bokach ciała mogą występować białe plamy. W zimie futro na grzbiecie jest o wiele jaśniejsze, prawie zupełnie białe. Zmiana koloru futra ma podłoże fotoperiodyczne. W warunkach domowych zmiana ta zdarza się rzadko.

Rozród

U chomików karłowatych ruja nie odbywa się zbyt wyraźnie. Powtarza się ona cyklicznie co 4-6 dni. Zaloty chomików karłowatych mają podobny przebieg jak u chomików syryjskich, lecz trwają krócej. Rozwój młodych przebiega bardzo podobnie jak u chomika syryjskiego. Chomiki karłowate rosną do końca życia.

Rozmnaża się przez cały rok (samica rodzi 3 do 7 razy w roku), toteż płodność tego gatunku jest stosunkowo wysoka. Samica po 21-dniowej ciąży rodzi przeciętnie od 4 do 7 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową po 1 do 2 miesięcy. Chomik dżungarski żyje w niewoli od 2 do 3 lat. Chomik dżungarski nie jest gatunkiem agresywnym. Jest towarzyski i dobrze się czuje w otoczeniu ludzi (o ile od małego ma z nimi kontakt). Hodowla kilku chomików jest trudna, gdyż muszą one mieszkać w odizolowaniu od siebie nawzajem. Często występuje agresywność wobec osobników tej samej płci już w wieku około 1,5 miesiąca i nasila się wraz z wiekiem. W przypadku osobników różnej płci, mieszkającej w bliskim otoczeniu, będzie dochodziło do intensywnego rozmnażania.

Żywienie

Chomik żywi się głównie mieszanką ziaren i nasion, orzechami, ryżem, uzupełniając dietę świeżymi warzywami, owocami oraz mięsem i nabiałem, które są ważnym źródłem białka. Karmione soczystymi owocami rzadko piją wodę. Jeśli samica chomika nie będzie jadła sera ani mięsa po urodzeniu młodych, może równie ze strachu, jak i niedoboru białka zjeść swoje młode. Mimo to, że chomiki dżungarskie mogą zjeść tyle rzeczy, to w żadnym wypadku nie wolno im zjeść: owoców cytrusowych, resztek obiadu, słodyczy i czekolady (która zawiera szkodliwą Teobrominę), coca-coli i innych napoi słodzonych lub gazowanych oraz roślin trujących.

Miejsce na klatkę

W miejscu, gdzie zamierzamy umieścić klatkę zamieszkałą przez chomika, powinna być temperatura najbardziej komfortowa dla chomika, czyli 20 - 22 °C oraz wilgotność ok. 40 - 50 %.

UWAGA: przy temperaturze poniżej 10°C chomiki zapadają w sen zimowy, podczas którego trudno odróżnić czy chomik żyje czy jest martwy.

W zasięgu klatki nie powinno być żadnych rzeczy, które by mogły posłużyć za materiał do budowy gniazda.

Porada: Wszystko, co będzie w pobliżu łapek i pyszczka, chomik będzie próbował sięgnąć. Kiedyś obok klatki zostawiłam małą foliową torebkę. Chomik ją wypatrzył i wciągnął do klatki, nim się spostrzegłam, cały był w nią zaplątany i nie wiele brakowało a byłby się udusił.

UWAGA: Obok klatki nie mogą wisieć żadne przewody elektryczne, ponieważ mogą zostać przegryzione. Nie mogą stać w pobliżu żadne rośliny (np. kwiaty w doniczkach) – mogą być trujące.

Klatka nie powinna stać w miejscu nasłonecznionym (np. na parapecie okna czy w pobliżu gorącego grzejnika) lub w narażonym na przeciągi – otwarte okna i drzwi. Trzeba o tym koniecznie pamiętać tak zimą jak i latem.

Pamiętaj o swoim zwierzątku zimą, kiedy funkcjonują kaloryfery i może być zbyt gorąco lub otwarte okno może spowodować poważny spadek temperatury oraz przeciąg. Pamiętaj również latem, kiedy otwieramy okna, bo jest zbyt gorąco – powstaje przeciąg lub też duże nagrzanie pomieszczenia i wzrost temperatury. Gryzonie bardzo ciężko znoszą temperaturę powyżej 30 °C. Najlepiej, gdy ich klatkę umieścimy w najciemniejszym miejscu pokoju i zapewnimy im spokój.

W okresie przejściowym, między końcem lata aż do połowy jesieni, kiedy jest już dosyć chłodno a kaloryfery szczególnie w blokach jeszcze nie grzeją, należy klatkę umieścić w najcieplejszym miejscu, ponieważ w tym okresie chomik jest najbardziej podatny na przeziębienia.

UWAGA: Nagłe zmiany temperatury lub przeciągi mogą spowodować chorobę (np. zapalenie płuc) a nawet śmierć naszego podopiecznego.

Co powinno znajdować się w klatce czyli wyposażenie

Kołowrotek (karuzela)
Miska z jedzeniem
Poidełko – zawsze ze świeżą wodą
Domek – sypialnia i spiżarnia
Toaletka lub słoik
Trociny, sianko – kupione w sklepie zoologicznym lub liglina nabyta w aptece.

Pomieszczenie dla chomika

Chomik może mieszkać w klatce, akwarium lub plastikowym pojemniku. Każde z nich ma swoje wady i zalety.

Klatka jest najlepsza, ponieważ chomik może się wspinać – bardzo to lubi. Powinna być jak największa, żeby chomik mógł bez problemów biegać.
Klatka może być metalowa z plastikową kuwetą, wymiary minimalne to 20 x 30 x 30 cm (dł x szer x wys) – najlepiej piętrowa. Kraty powinny być poziome i stanowić gęstą siatkę, bez żadnych większych szpar (węższe odstępy dla dżungarków) wykonaną z nieszkodliwego i trudnego do przegryzienia materiału (np. metalowe pręty, ocynkowana siatka). Plastikowa kuweta stanowi podłogę – możliwość odczepienia jej od reszty ułatwia czyszczenie jej.

Różnorodne klatki są do nabycia w dobrze zaopatrzonych sklepach zoologicznych. Są to klatki przeznaczone specjalnie dla wybranego typu gryzoni. Wyposażone są one zwykle w różne akcesoria umożliwiające chomikom zabawę. W sklepach spotyka się klatki z metalowych prętów pokrytych tworzywem sztucznym lub pomalowanych specjalną nieszkodliwą farbą – te są najbardziej polecane, są one bardzo dobre.
Zwrócić uwagę należy na wielkość szpar pomiędzy prętami, gdy są za duże chomik może się przecisnąć i uciec. Dla chomików dżungarskich odstępy nie powinny być większe niż 0,8 cm.

Porada: Jeżeli w klatce są pięterka zrobione z prętów to lepiej przewlec między nimi np. nie chlorowany papier, żeby chomik mógł swobodnie się poruszać. W innym przypadku nóżki będą wpadały mu między szczebelki.

Akwarium - nie ma prętów i lakieru, ale jest mało przewiewne i nie można go całkiem zamykać Powinno więc być wyższe, żeby chomik nie mógł się wydostać. Należy również zwrócić uwagę, aby elementy wyposażenia nie stanowiły dogodnej dla chomika drabiny – mogą pomóc mu w ucieczce. Można dokładniej obserwować chomika przez szybę.

Podobnie jak akwaria - pojemniki plastikowe ograniczają możliwość wspinaczki, i również mają małą cyrkulację powietrza.

W dużym terarrium (80 x 40 x 25-30cm) można umieścić dżungarki . Należy zapewnić mu możliwość wspinaczki i zabawy za pomocą gałązek i specjalnych drabinek, można umieścić kołowrotek. Tak przygotowane terrarium należy przykryć specjalną siatką, żeby zwierzątko nie uciekło.

Terrarium nadaje się tylko dla chomików karłowatych. Dla chomika syryjskiego nie jest polecane. Chomiki syryjskie trzymane w terrarium chorują i żyją krótko.

Na zdjęciu chomik Wacek właścicielka Wika

Klaudia i Wika

Żółw

Żółwie (Testudines, Chelonia) –rząd owodniowców z gromady zauropsydów (Sauropsida). Rząd żółwi dzieli się na 2 podrzędy, 13 rodzin i obejmuje ok. 220 współcześnie żyjących gatunków. Wśród żółwi spotyka się zwierzęta zarówno mięsożerne, jak i roślinożerne, wodne i lądowe. Wszystkie są jajorodne. Zapłodnienie wewnętrzne odbywa się za pomocą narządu kopulacyjnego. Żółwie pomimo tego, iż są mniej zróżnicowane morfologicznie od innych gadów, potrafiły opanować najróżnorodniejsze środowiska poczynając od mórz, a na terenach pustynnych kończąc.

Pochodzenie

Są starsze od dinozaurów, gdyż pojawiły się zapewne już na przełomie paleozoiku i mezozoiku ok. 250 mln lat temu. Już wcześniej, w środkowym permie żyli ich domniemani przodkowie, roślinożerne perezaury (Pareiasauria). Paleontolodzy nie odnaleźli jednak form pośrednich, które łączyłyby je z prymitywnymi gadami z karbonu. Nie są też blisko spokrewnione z innymi grupami gadów. Zwykle żółwie traktowane są jako wczesna odrośl najprymitywniejszej podgromady gadów - Anapsida, ale z niektórych nowszych analiz wynika, że bliższe są diapsydom - choć i tu są spory, czy są bliżej spokrewnione z lepidozaurami i zauropterygami^[1], czy z archozaurami^[2]. Rozwinęły się w erze mezozoicznej.

Do niedawna najstarszym odkrytym żółwiem jest pochodzący z późnego triasu Proganochelys quenstedti (=Triassochelys dux), długości ok. 1 m. szczątki zostały odnalezione w Niemczech, a ich wiek oszacowano na 204 – 206 mln lat. Jednak nie można go uznać za przedstawiciela współczesnych żółwi, gdyż miał jeszcze drobne zęby na podniebieniu, a jedynie szczęki były bezzębne. Nie mógł też chować głowy do wnętrza pancerza, - kark chroniły kostne kolce. Uważa się go za przedstawiciela wymarłej linii (podrząd Proganochelydia). W jurze i kredzie były już liczne i pospolite oraz miały typową żółwią postać. Obecnie żółwie są uważane za żywe skamieniałości ze względu na prymitywne cechy budowy ciała, a zwłaszcza brak dołów skroniowych, oraz zachowanie ogólnego planu budowy ciała przez setki milionów lat.

Hodowla

Żółwie są popularnymi zwierzątkami domowymi, które można kupić w prawie każdym sklepie zoologicznym. Trzyma się je w terrariach bądź w akwaterrariach. Najbardziej popularnymi gatunkami są żółwie ozdobne i żółwie stepowe.

Rekordy

• najdłużej żyjący żółw występujący na Seszelach dożywa od 150 do 300 lat jest to żółw olbrzymi.
• najmniejszym żółwiem jest osiągający rozmiary do 11cm karapaksu jest żółw pajęczkowaty.niewiele większe są żółwie z rodzaju homopus, które osiągają rozmiary do 12cm.
• największy żółw mierzy 1-2m długości jest to żółw słoniowy.
• najcięższy żółw ważący do 800kg to żółw skórzasty.^[4]
• największy znaleziony szkielet żółwia jest późnokredowy żółw morski Archelon ischyros z Ameryki Północnej, którego szkielet mierzy ok. 4,5 m długości licząc od dzioba do ogona. Rozpiętość płetwiastych przednich kończyn wynosiła ok. 5,25 m, a masa ciała jest szacowana na ponad 2200 kg.

Rozmnażanie

Wszystkie żółwie są jajorodne i składają jaja (zwapniała skorupka jest zmineralizowana aragonitem, a nie kalcytem jak u krokodyli i ptaków) na lądzie. Najpierw wygrzebują w ziemi jamy pełniące rolę komór lęgowych. Jaja pod wpływem ciepła słonecznego nagrzewającego grunt przechodzą proces inkubacji. Żółwiki wydostają się z jajek za pomocą tzw. zęba jajowego znajdującego się z przodu górnej szczęki. Jest to zgrubienie skórne, które znika po kilku miesiącach. Po wykluciu małe żółwiki wyglądają jak miniatury dorosłych i od razu są samodzielne. Ich pancerz jest jeszcze dość miękki i twardnieje z czasem. W pierwszych chwilach po wyjściu z komór instynktownie szukają kryjówki, są bowiem narażone na ataki wielu zwierząt, a szczególnie ptaków. U wielu gatunków żyjących w zimniejszym klimacie młode po wykluciu się z jaj spędzają zimę w komorach lęgowych i opuszczają je dopiero wiosną. Liczba składanych jaj zależy od gatunku i waha się w przedziale od kilku (mniejsze gatunki) do ok. 150 (duże gatunki).

Ciekawostką jest fakt, że płeć zależy od temperatury w jakiej rozwijały się jaja. U żółwi wyższa temperatura indukuje samice. Wybierając na złożenie jaj miejsca suche i cieplejsze lub wilgotniejsze i chłodniejsze, żółwice mogą wpływać na płeć swych potomków

Występowanie

Występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, lecz zdecydowana większość to mieszkańcy ciepłej i umiarkowanej strefy wszystkich kontynentów oraz wysp oceanicznych i oceanów.

Żółw a prawo

Gatunki żółwi sprowadzane do innych krajów często są objęte CITES. W Unii Europejskiej został wdrożony program Natura 2000, którego podstawą jest Dyrektywa Siedliskowa. Dyrektywa ta określa postępowanie zmierzające do ochrony gatunków zagrożonych (np. żółwia błotnego z polski).

Pielęgnacja żółwia

Baczną uwagę należy zwracać na to aby zwierzę nie potłukło się np. spadło na podłogę nawet z niewielkiej wysokości gdyż może nie przetrzymać upadku.A wypadki takie mogą zdarzyć się tam gdzie opiekę na żółwiem sprawują dzieci.Spacerujące po trawniku wśród krzewów i pod drzewami żółwie są często atakowane przez kleszcze które wbijają się w fałdy ich skóry.Kleszczy nie należy wyrywać lecz posmarować grubą warstwą wazeliny- wówczas same odpadają.Raz na dwa tygodnie zimą a znacznie częściej latem trzeba wykąpać żółwia w letniej wodzie.Zmywa się w ten sposób z jego ciała kurz a jednocześnie nawilża skórę i pancerz.Jeśli chcemy aby trochę popływał-należy kąpiel przygotować w odpowiednio dużym naczyniu z łatwym wyjściem czyli z płaskim brzegiem aby zmęczony żółw mógł wyjść i odpocząć. Pamiętajmy o tym że wprawdzie każdy żółw dobrze pływa ale dla żółwia lądowego woda nie jest środowiskiem naturalnym.

Na zdjęciu pozuje żółwik Wiki ;)

Wika i Klaudia

Koszatniczki

Koszatniczka (Octodon degus) - gatunek gryzonia z rodziny koszatniczek, pochodzący z Chile, zamieszkujący zachodnie zbocza Andów do wysokości 1200 m n.p.m.

Zwierzę o smukłej budowie, pysk zaokrąglony, uszy średniej długości, ogon pokryty sztywną szczeciną z charakterystycznym dla tego gatunku "pędzlem". Prowadzi stadny tryb życia.

Koszatniczka jest zwierzęciem bardzo żywotnym. W hodowli wymaga dużo wolnej przestrzeni.

Cechy gatunku

Organizmy koszatniczek w ograniczonym zakresie trawią cukry, dlatego hodowcy ograniczają w ich diecie węglowodany do minimum. Jest to jedna z kluczowych cech odróżniających koszatniczki od innych gryzoni.

Długość ciała bez ogona

Długość koszatniczki jest zróżnicowana. Zależy to od liczby młodych w miocie. Najczęściej jednak wynosi ona od 9 cm do 13 cm.

Długość ogona

9 - 13 cm

Masa ciała

150 - 350 gramów.

Długość życia

W stanie wolnym żyją 1 - 4 lat, a w niewoli 5 - 8 lat.

Umaszczenie

Jednolite, brązowe przechodzące w szarości, na brzuszku futro kremowo-brązowe, jaśniejsze dookoła oczu. Umaszczenie brzuszka zależy od pory roku. Zazwyczaj zimą jest jaśniejsze niż latem.

Rozród

Zdolność do rozrodu osiąga w wieku 5-6 tygodni; ciąża trwa około 3 miesięcy; w miocie 1 - 12 młodych, które rodzą się okryte delikatnym meszkiem, z lekko otwartymi oczami.

Żywienie

Podstawą żywienia koszatniczek jest siano, które nie może być jednak ściółką. Oprócz tego można karmić zwierzęta nasionami traw, liśćmi drzew i krzewów (brzoza, grusza, grab, jabłoń, leszczyna, lipa, orzech włoski, wierzba płacząca, dąb) i ziołami, jak również specjalnymi karmami. Można karmić koszatniczki świeżymi i suszonymi warzywami - porem, selerem, marchewką i pietruszką (dwa ostatnie w niewielkich ilościach, marchewka zawiera cukry, pietruszka jest moczopędna).

Na zdjęciu pozuje koszatniczka Wiki-Kaziu :)

Sznaucer Miniaturowy

Sznaucer miniaturowy rasy psów, należąca do grupy pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich pasterskich i innych ras. Jest zaklasyfikowana do sekcji psów typu pinczera i sznaucera - w podsekcji sznaucery.

Pochodzenie rasy

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i Szwajcarii już w XIXw. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

Charakter

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera miniaturowego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.

Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania.

Na zdjęciu pozuje Klaudii pies Sara

Klaudia i Wika

Coś o nas xDDD

Hey :*



Jesteśmy przyjaciółkami ;p ...Nazywamy się Fajnie :] ..Nie będziemy owijać w bawełnę.

Fajnie czyli...Klaudia i Wika :]...

Mamy po 12 lat i lubimy zwierzęta ...tworzymy ten blog ponieważ jesteśmy przeciwne przemocy zwierzakom.

Mamy nadzieje że będziecie odwiedzać ten blog i zostawiać komentarze ...

Jeśli nie macie bloga a chcecie coś o blogu zapytać piszcie na nasze e-mail Klaudia:

sloneczko7776@buziaczek.pl i Wika :wika3xD@poczta.fm a jak nie macie e-mail to

piszcie na nasze Gadu-Gadu

Klaudia :4395089 i Wika:1731902 tylko piszcie że macie sprawę co do naszego

bloga :]

Jesteśmy z Ozo ...a! zapomniałyśmy będą na tym blogu rasy zwierząt i nasze

zwierzątka wiec

jeśli chcecie żeby wasza rasa zwierzaka wystąpiła na tym blogu piszcie w

komentarzach pod tą notką

Pozdro !^^^<3:***